Będąc jeszcze dzieckiem otrzymał wyjaśnienia nauk Dzogczen od swojego wuja i stryja. Ponadto uzyskał wiele inicjacji i przekazów od mistrzów njingma i sakja oraz rime. Otrzymał pełne klasztorne wykształcenie w tradycji sakja, przebywając między ósmym a dwunastym rokiem życia w klasztorze Dege Gonczen, a później do czternastego roku życia w klasztorze Dzongsar. Następnie w jaskini odbył odosobnienie medytacyjne ze swoim wujem, praktykując sadhany Wadżrapani, Simhamukhi i Białej Tary. Później otrzymał nauki od syna Adzoma Drukpy.
W 1951 roku, kiedy miał czternaście lat uzyskał inicjację Wadżrajogini i jego nauczyciel polecił mu odszukać kobietę, żyjącą w rejonie Kadari, która była żywym ucieleśnieniem samej Wadżrajogini i przyjąć od niej inicjację. Ta mistrzyni, Aju Khandro Dordże Paldron (1938-1953) była uczennicą wielkiego Dziamjanga Khjentse Łangpo, jak również rówieśnicą Adzoma Drukpy. Kiedy Namkhai Norbu przybył do niej, miała sto trzynaście lat i od pięćdziesięciu sześciu lat przebywała na odosobnieniu w całkowitej ciemności. Otrzymał od niej m.in. nauki dotyczące odosobnienia w ciemności oraz dakini Simhamukhi.
Kiedy miał siedemnaście lat, w oparciu o wizję uzyskaną we śnie odnalazł swego rdzennego nauczyciela Cziangczuba Dordże, który mieszkał w odległej dolinie na wschód od Dege. Jego nauczycielami byli Adzom Drugpa, Njagla Padma Dudul oraz Szardza Rinpocze, sławny mistrz Dzogczen z tradycji bon, który osiągnął świetliste tęczowe ciało. Czingczub Dordże będąc lekarzem prowadził wspólnotę nazywającą się Njangla Gar. Była to całkowicie samowystarczalna wspólnota, w skład której wchodzili wyłącznie świeccy praktykujący - jogini i joginki.
Od swego mistrza, Namkhai Norbu otrzymał przekaz i wprowadzenie do trzech rodzajów nauk Dzogczen: semde, longde i manangde. A również, co ważniejsze, mistrz ten wprowadził go bezpośrednio w doświadczenie Dzogczen. Pozostał u niego prawie przez rok, często asystując mu w praktykach medycznych, służąc jako pisarz i sekretarz.
Następnie Namkhai Norbu wyruszył w długą pielgrzymkę do Tybetu Centralnego, Nepalu, Indii i Bhutanu. Z powodu pogarszającej się sytuacji politycznej, opuścił Tybet i jako uchodźca polityczny znalazł się w Sikkimie. Mieszkał tam w Gangtoku w latach 1958-1960, pracując jako autor i wydawca tekstów tybetańskich dla rządu w Sikkimie.
Kiedy miał 22 lata, w 1960 roku przyjechał do Włoch na zaproszenie prof. Giuseppe Tucciego i przez szereg lat mieszkał w Rzymie. W tym czasie w latach 1960-1964 prowadził prace badawcze w instytucie orientalnym oraz seminaria na temat jogi, medycyny i astrologii.
Od 1964 roku przez wiele lat Namkhai Norbu Rinpocze był profesorem w Instituto Orientale na uniwersytecie w Neapolu, gdzie nauczał języka tybetańskiego i mongolskiego oraz kultury tybetańskiej. Prowadził również rozległe badania historycznych korzeni kultury tybetańskiej analizując mało znane źródła tradycji bon.
Prowadząc liczne zajęcia na uniwersytecie, jak i później po odejściu na emeryturę, Namkhai Norbu Rinpocze, przez ostatnie kilkanaście lat naucza Dzogczen na całym świecie. W niesekciarski sposób przekazuje praktyczne wyjaśnienia do praktyk Dzogczen, jak również naucza różnych aspektów kultury tybetańskiej, zwłaszcza jantra jogi, medycyny tybetańskiej i astrologii. Praktyki, których naucza często pochodzą z odkrytych przez niego term.
Pod jego przewodnictwem, początkowo we Włoszech a później we wszystkich krajach w których nauczał powstała Wspólnota Dzogczen. Jest to stowarzyszenie grupujące ludzi, którzy kontynuując pracę w swoim zawodzie i prowadząc normalne życie społeczne wspólnie praktykują nauki Dzogczen przekazywane przez Namkhai Norbu Rinpocze. Trzykrotnie odwiedził Polskę (w roku 1991, 1994 i 1998).
Jest autorem kilkudziesięciu książek i publikacji, z których najbardziej znana jest "Kryształ i ścieżka światła". Przedstawia w niej ścieżkę duchową z punktu widzenia nauk dzogczen. Omawia podstawę, ścieżkę i owoc praktyki Dzogczen. Opisuje również, jak sam zdobywał wykształcenie i jak spotkał się ze swoim głównym nauczycielem, który ukazał mu prawdziwe znaczenie "bezpośredniego wprowadzenia do Dzogczen". Przeplatając nauki opowieściami z własnego życia osadza Dzogczen w tradycyjnym kontekście kulturowym, ukazując zarazem olbrzymie znaczenie tych nauk dla współczesności.
